In Your Eyes

Deep in your eyes I found my place. Deep in your heart I found my hope. I have thought in my life that I have seen all the colors. Until the day you taught me to love, it is so much an honor To be with the most extraordinary, The prettiest valentine in every February. Your charming sways and sweetest smiles Even the moon looks dim when your face shines Have I forgotten to tell you, Your eyes' sparkle under the night where there seems only me and you Yes, it is in your eyes that I felt love And it is your heart that I will love How I'm blessed to have a reason And be in love with my favorite person.

Para Sa Mga Ututin II

‘Bakit mo gustong sumali ng *toot*?’

Muling naibalik ang tanong na ito sa amin kama-kailan lang. Dalawang taon na ang lumipas mula noong una naming narinig ang salitang ito. At sa loob ng dalawang taon na iyon, marami na ang nangyari.

To cut the story short, marami na ang “nawala”. Yes, nilagyan ko ng quotation marks para mabigyan naman ng hustisya ang mga kanya-kanyang rason ng tao kung bakit nga ba sila dumistansiya na. Trip lang? Tinatamad? Strict ang parents? Other responsibilities? Pero kung ano pa man yan, isa lang ang sigurado—masakit. Aray ko bh3. Kulang na ang feeling. At sa ayaw naming o sa gusto, hindi na maibabalik yung mga dapat sana’y kumpletong journey namin together.

Naaalala ko pa noong mga oras na binibilang namin kung kumpleto kami o kung sino nalang ang kulang. Madalas noon, parating absent na si Epoy. Wala eh. Part time sa amin, full time chikboy. Joke. Dati, nakakatakot mawala sa bonding times at activities. You’ll definitely miss the fun! Hindi mo maririnig yung mga kwentuhan, hindi ka makakasali sa harutan, at hindi mo maaamoy si Timbang. Ah, si Timbang! Si Twinkle, I should say. Ang paborito kong kapatid! Wahaha (bias). Maaga palang din, medyo nawala na ang lola niyo. Hindi naman nawala, lumayo lang ng bahay. Mga bundok lang naman ang pagitan sa Manila. Ang masaklap pa neto, hindi mo naman maipipilit na mai-commit ang oras ng tao kahit na gusto niya, for some reasons. Idagdag pa natin, maaga rin humina ang signal namin sa magkapatid na Allan at Hannah. Family interventions. Well, hindi naman siguro intervention, normal na magulang lang na iniisip ang kapakanan ng anak. Most of the time, present parin naman si Allan hanggang sa one bar nalang din ang signal. Nasanay nalang kami. I mean, kulang oo. Pero naiintindihan naman naming na imposible na nga kami makumpleto ulit exept for very special occasions.

Bukod sa mga kapatid kong halimaw sa choir at matatalino, proud din ako kay Jen. Varsity siya ngayon ng PUP Women’s Volleyball Team. Mas nakaka-proud pa kasi ‘yun yung way niya para makapag-college. Kaya noong naging busy narin siya, hinayaan na namin. Nabawasan ng maingay saka mapanakit sa grupo. Ito na rin yung time na pasulput-sulpot nalang si Martin. Masaya naman ako kasi naghahanap siya ng paraan para magka-trabaho at magkaron ng kita. Sipag no? Kute ‘yan eh! May worker ka na, may clown ka pa! Kung ako presidente kukunin ko ‘yan.

Ito yung mga panahong marami-rami na rin kaming activity sa PYM. Medyo batak na yung mga natira. Tahaha. Batak sa uwiang madaling-araw. HAHAHA. Joke. Nakakatuwang isipin na sa kahit ganito ang sitwasyon, may mga oras pa rin na nakukumpleto kami. Rak siyempre! Saka mas nakakatabab ng puso na nilu-look up kami kahit papano ng iba kasi mas malakas pa sa Mightiest Bond ang pinagsama-samang utot namin. Masaya kasi kahit papano, alam kong matino ang mga kasama ko at nakakapag-bigay kami hindi lamang ng manpower kundi ng halimbawa sa pagsisilbi (sana). Kahit na may mga problema, sinusubukan naming maging in-touch sa mga iba. New blessings pero by this time, medyo hindi na rin ganoon ka-active ang isa pa naming bunso (na ka-edad ko lang naman talaga) na si Jojie. Pero siyempre, mas pinagbubutihan namin ang trabaho para maging gabay ng mga bata. Kaming mga coordinator (Kuya Neil) at asst. coordinators (Kakay, ako) din ay nabigyan ng chance para mag-observe sa mga gawain ng isang officer. Sa basbas ng mga nasa taas, pinunan namin ang pwesto ng mga walang officers gaya ng Internal VP, Secretery, at Auditor. Kahit na may mga kumwestiyon, marami ang sumuporta kahit papano. Ang nostalgic pa nga noong pinasa na naming ang pwesto ng coordinators kina Archie at Deanne.

Naaalala ko noong wala pang appointment, Senakulo. Masaya ako kasi at last! Nagampanan ko na rin ang role bilang si Hesus. Isa ito sa mga pinaka hindi ko malilimutang moment. Kaso sa totoo lang, nakakapanghinayang na hindi kami kumpleeto this time. Going back last year, kumpleto kami sa Senakulo. Kung kelan ako yung gumanap, anak ng teteng! Sa mga ganitong time mo talaga mas ramdam yung kakulangan. Naaalala ko rin habang nag-uusap kami about this topic, nasabi sa akin ni Kingrey na “wag ka naman mawawala”. Nagbibiruan kami nun. Biro? Samantalang ngayon...

I am currently writing this part of the non-sense a few hours after 12am. At sa hinaba-haba ng pagre-reminisce ko, ramdam ko ang pagka-miss ka lahat. Sa oras ding mga ito, hindi lingid sa kaalaman nila na hindi na ako active member ng PYM. Or should I say, nagdesisyon na akong lumayo sa simbahang iyon. For some personal reasons na mahirap banggitin, umalis ako. Ang stupid no? Ako itong nag-oorganize at nalulungkot para sa mga nawala pero ako itong ‘nawawala’. I know what they feel, especially yung mga natitira sa amin. Masakit, lalo na’t mas matagal na yung pundasyon naming magkakasama. Malungkot, kasi alam kong nagkaroon sila ng hope sa akin kahit  konti. Although merong isang umamin na na-predict na niya na aalis din ako someday, kahit ako mismo, I didn’t saw this coming.  Alam niyo yung God’s will? I know, God is perfectly moving my life into its chapters. And faith is something I will defend forever. Sa ilang mga kadahilanan, umalis ako para i-save yung sarili kong koneksiyon kay God. In other words, mas pinili kong isakripisyo yung bond ko sa PYM para sa bond ko sa Diyos.

Selfish? Pwede niyo akong sabihan ng kung anu-ano. Anyway, alam ko namang mahirap intindihin. Pero sinusulat ko ito hindi para depensahan ang sarili ko, kundi para humingi ng tawad lalo na sa Jamtots. Sorry. Alam kong hindi pa sapat ang maraming salitang ito para mapalitan ang ka-gwapuhan ko sa mga puso niyo (Naks), pero hindi naman ako nawala. Andito parin ako, ready sa galaan at kainan. Tahaha. I may not bring back the past but our bonds will last forever. Sana. Sigurado, maapektuhan yung mga familiarity, pero sana hindi mawala yung mga pinagsamahan at mga pwesto natin sa puso ng isa’t-isa. Habang-buhay kong isasapuso lahat ng pinagsamahan natin at mga lessons na nakuha at makukuha ko sa inyo. Iba man tayo ng paniniwala, naniniwala akong hindi dapat magkaron ng permanent walls sa friendship nating lahat. TENfinity to mga bh3! Wooooohhh! Salamat sa lahat!

Yung sagot ko two years ago sa tanong kung bakit ako sumali, most likely hindi talaga ‘yun bukal sa puso fully. Basta gusto ko lang sumali, honestly. Pero never kong pagsisisihan ‘yun. God gave me you nga eh! Simula unang utot hanggang sa pag-alis ko at hanggang sa kung ano mang mangyari sa future, Jamtot ako sa puso ko!

May the good Lord bless you always! Love you ‘men!

Your hottest kapatid,

Papa Peps

My Reason

They say I am stupid.
She says I am dumb.
How could a beast not want
a prey coming without a hunt?
But they would not feel.
what she could not heal.
For I trust the Lord's decision.
He has saved us, this is my reason.

Rubek's Monologue

"Come and live with us--in the villa. You can set your swans swimming in the brook ... we can talk of old times ... you can open all that is locked up in me--as you did in our days of creation. I beg of you, Irene--give me this one chance to live my life over again. Help me undo my greatest mistake. When you left, Irene ... when you disappeared ... I cannot express to you ... I was filled with such regret. I became painfully aware of all that I had left unsaid ... all the moments I had allowed to pass ... without ... without grasping them ... without ... I had come to think of you as something sacred, you see ... something holy ... a gift from God ... a creature of innocence not to be touched save in adoring thoughts. A superstition took hold of me that if I touched you ... if I desired you with my senses ... my soul would be desecrated, and I would not be able to finish my work. I was a fool! An idealistic young fool! I should have taken you in my arms right then and there--on the floor of my studio, I should have taken you! With the clay still on my fingers! It would only have added to the beauty of the child--to the depth and complexity of her meaning--of her mystery. [Pause.] I can't lose you again, Irene--I don't think I could survive it."

(Read more at http://www.monologuearchive.com/i/ibsen_011.html#8fTxy8rBkOsfO7D7.99)

Musta mga tol? Gusto ko lang i-share itong napakagandang piyesang ito na mula sa orihinal na play na WHEN WE DEAD AWAKEN, likha ni Henrik Ibsen. Ito ay isang istorya tungkol sa muling pagkikita nila Prof. Rubek, isang tanyag na iskultor, at Irene, kanyang dating modelo (na kras na kras niya back then, pero na-torpe si koya kaya ni-let go niya </3). Ang monologong ito ay sumesentro sa pagmamakaawa ni Rubek para bumalik si Irene--hindi bilang isang modelo--kundi bilang isang partner sa buhay.

Relate ba mga tol? Lakas maka-hugot ng piyesa, kaya ito ang napili kong gamitin sa aming midterm examination kanina. Pinilit kong magbigay ng 100% performance pero naputol ang arte ko sa kalagitnaan ng pagdadrama ko. Tapos na kasi sa oras. Nakaka-frustrate. Yung feeling na wala pa ako sa climax eh! May mas maganda pa run! May kaya pa akong bigay! Pero ganun talaga, hindi mo na maibabalik ang tapos na..

Marami sa atin ang dumaraan at nakararanas nang mapaglaruan ng oras. Yung tipong masyadong mabilis, hindi mo namalayan na mawawala na pala. Yung dating akala mo kaya mong ibigay, hindi mo na magagawa kasi nga tapos na ang oras. Parang exam. Under time pressure tayo. Sa oras na ipapasa na ang papel, wala tayong magagawa kundi ibigay ito. Hindi na natin mabubura pa ang mga mali natin. At ang masaklap sa lahat, hindi na natin kayang punan pa ang mga pagkukulang natin.

Pero sa totoo lang, hindi naman talaga kasalanan ng oras. Sadyang hindi lang natin nagamit ng husto ang binigay sa ating chance. Hindi natin alam kung anong susunod na mangyayari bukas o mamaya, kaya mas lalo dapat nating ibinibigay ang lahat ng BEST na kaya nating ibigay--mapa-romantic aspect man 'yan o literal na examination. Kagaya ni Rubek, makakapag-makaawa tayo na ibalik yung dati, pero wala eh. Past is past dude. Iyak nalang.

Ang lesson dito? Walang forever! Mga letse kayo! Joke.

Salamat sa isa nanaman walang kwentang post. :)))

Entry #33 ft. Mr. Bam Alegre

It is our honor to sit with one of the most promising news reporters in Philippine Broadcast Journalism today, Mr. Bam Alegre.

A wonderful experience for all of us, Mr. Alegre looks back to his experiences as a media practioner with some words for the aspiring journalists of our age. He also shares his identity and personal lessons that really shaped him to the man he is now.

Sino nga ba si Bam Alegre bilang isang reporter? Ama, asawa, at anak? Miyembro ng No Parking?

The output of this interview is exclusive for our Media Research requirement. This is just a glimpse of our topic. Sorry guys. :)))

Pepay on Twiter

Pepay on FB

Entry #32

Motivation > Reason

Una kong narinig 'tong konseptong 'to last year noong active member pa ako ng isang Born Again Christian church (na minahal ko rin naman). Simple lang ang construction: two (2) main words; isang symbol na nagbibigay relationship. Pero matindi ang tama saken. Talagang napangiti ako, na-inspire kumbaga. Nabubuhay kasi tayo sa mundong ito na punung-puno ng mga reasons or excuses. Madalas hindi natin namamalayan, pinapaikot nalang tayo ng mga rason natin at nililimitahan ang ating potentials. Lahat tayo guilty mga tol.

Reason =/= Excuses

Pero teka lang mga tol. Lilinawin ko lang. Hindi sa lahat ng pagkakataon, pareho ang rason mo sa mga palusot mo. Positive ang magkaron ng reason para sa isang bagay. Nagiging negative lang ito kapag ginagawa na natin itong depensa sa mga kawalang-hiyaan at failures natin sa buhay. Kumbaga ang dami-dami na nating dahilan to the point na wala na tayong masimulan. Gets? Ako rin naguguluhan eh. Pwede ka nang mag-leave sa site na 'to kung gusto mo. Pwe!

"Inspiration"

Woah. Big word! Madalas nagkakaron na ng malanding kahulugan ang inspirasyon sa panahon ngayon, pero big word parin. Noong nag-post ako sa FB ng status na nanghihingi ako ng rason para magsulat, nagulat ako pero natuwa sa isang komento na nabasa ko. Galing yung komento sa isa kong spiritual sister na tinuturing naming isa sa mga bunso namin. Sabi niya, hindi raw rason ang hinahanap ko pero inspirasyon para magsulat. Marami nga naman kaseng rason para magsulat ako like yung mga negativities at errors sa lipunan, deadline sa school, yung kursong pinili ko, etc. Pero ang talaga palang hinahanap ko ay inspirasyon para gumalaw. Kumbaga meron na akong kotse at gasolina, driver nalang ang kulang. And kasama sa mga nag-comment ay isang kaklase ngayong kolehiyo na nagbigay ng simple pero makatotohanang pahayag, "Para sa Kanya."

Reason + Motivation + Inspiration = Perspiration

Kung hindi mo na talaga ako maintindihan, ganito lang 'yan eh. HINDI PORKET MAY RASON KA NA, MOTIBASYON AT INSPIRASYON, AY SUCCESS NA AGAD ANG KASUNOD. PAWIS MUNA! PAWIS! Bruh. Of course! Hindi agad 'to finish line. Syempre kailangan mo ring kumilos. Ang sinasabi ko lang ay ang rason, motibasyon, at inspirasyon natin ay rason, motibasyon, at inspirasyon natin para gumawa at magsumikap! Mahaba-haba pang biyahe sa equation ng buhay ang tagumpay pero ayos lang yan mga tol. Sabi nga nila (hindi ko sila kilala) mas masarap ang journey kaysa sa destination. Sabi ko naman, magiging makahulugan lang ang paglalakbay mo kung nakapunta ka sa patutunguhan nito. Ayos ba mga tol?

And besides, masyado tayong nagpapanic sa mga bagay na maliit lang naman at walang kwenta. nakakalimutan natin na Siya lang naman dapat ang nakaupo sa driver's seat ng ating mga buhay. siya dapat ang nagpapatakbo nito at hindi tayo. May tendency kasi tayong mabangga o lumiko sa maling daan, Pero Siya, 100% sure akong ligtas akong makakarating sa goal ko. Siguro hindi lahat sa inyo ay mauunawaan ito. Pero katulad nga ng walang sense na post na ito, madalas din talaga akong naliligaw sa daan. Madalas nafaflatan ako ng gulong. O kaya nauubusan ng gasolina (katulad ngayon). Pero parati Siyang to the rescue sa akin. Madalas, nagbibigay Siya ng mga taong tutulong sa akin para umandar ulit. Solid. Hindi ako nag-iisa mga tol.

Salamat Sa'yo... at sa mga taong rason, motibasyon, at inspirasyon ko para sumulat ulit (kahit wala talagang sense 'to para sa iba). Kilala niyo na kung sinu-sino kayo. :)

Minsan

Minsan may isang butas

Masikip

Madilim

Loob ay makatas.

Minsan may isang butas

Napilit

Napunit

Pula ay lumabas.

Minsan may isang butas

Masikip, napilit

Madilim, napunit

Ligaya ay wagas!

First Step

Lady, lady, come here quick!

My knees won’t work and my lips can’t speak.

Where those summer days with joys were gone,

Clouds still shape and the rains shall drop.

For it is not long till the soil had none

Thy nourished then grow, but forever will stop.

Lady, lady, get out quick!

Can’t you see work, priorities at its peak?

With the unending sky, comes the mightiest in me

Reach ‘em, grab ‘em, not everything’s free.

The riches of this world is to be chased, not to be wasted

To stop means to leave my body that is dead.

Lady, lady, help me please!

I loved her too much, and I’m stuck with this.

She gave me rainbows when I couldn’t even paint white on my black

Not again, oh never again will I find someone to make me hold!

But now dreams faded, shall I move on and pack?

I’m afraid I am not me anymore, youthful and bold.

Lady, lady, don’t check me please!

Don’t ruin my life, leave it as it is.

‘Hail Mary’ nor ‘Glory be’, neither will save the real me

I am the lord of my world; from the chains I will flee!

Brace thyself for the call and the shout of the young blood

Wild and energetic, now who is the god?

Lady, lady, have I ever told you?

You’re the most beautiful and I really love you.

I’m sorry for failing my exams, dirtying my little t-shirt

I’m sorry for all the times that I make your chest hurt.

And even though I mess up like breaking our flower vase into two,

You’d still give me my candies, won’t you?

Lady, Oh lady! Come here quick!

For my knees first work and my lips first speak

What my heart contains, what your heart remains.

Your voice and your touch are like the fuels of my veins.

I continually thank my God for giving me you

My mother, my first step is for you!

facebook.com/pepaypilipinas

twitter.com/ednielparrosa

Ngayon, Kahapon, at Bukas

Ngayon, ako’y nakatanggap ng isang regalo.

Kahapon ay ang pinakamasayang panaginip ko,

Bukas, ang pangarap ko’y palagi kang mayakap

At sa piling mo’y makamtam ang aking mga pangarap.

Ngayon, ako’y nakatanggap ng isang regalo.

Kahapon lamang noong iyong patibukin ang aking puso.

Bukas nama’y nais kong habangbuhay nang masulyapan

Ang iyong mga mukhang sa aki’y nagpahina, ni hindi ako makalaban!

Ngayon, ako’y nakatanggap ng isang regalo.

Kahapon ay tinunaw ako ng iyong mga matang pinakamakislap sa mundo.

Bukas, o bukas kung ikaw man ay darating,

Sa kanyang titig, ayaw ko nang mahimbing!

Ngayon, ako’y nakatanggap ng isang regalo.

Kahapon ay nagdaaan ang pasko

Bukas nama’y malapit na ang kaarawan ko

Salamat o Diyos! Sa napakagandang regalo!

Ngayon, ako’y nakatanggap ng isang regalo.

Kahapon nang tayo’y magkatagpo

Bukas nawa’y magkasama tayong magkaka-apo!

Pangako ko sa’yo, pag-ibig kong ito’y buong-buo!

Ako’y nakatanggap ng isang regalo!

Kaarawan mo’y biyaya sa buhay ko!

Isa nanamang taon ng saya, pagmamahal, at pagsuyo,

Isa nanamang pagkakataong makasama ka, o Mahal ko.

It’s Not about Winning, It’s about Finishing: Killer Queue Survival Kit into the PUPian Dream!

PUPCET 2014 (First Batch)
(c) @GaGeGianno

It’s PUP College Entrance Test season! As always, huge number of graduating high school students aim to earn their future inside our Sintang Paaralan. As I examine this year’s PUPCET, I've noticed that everything seems to flow smoothly. Meaning, the system is much better than the previous year’s. The lines are more organized, staffs and volunteers are scattered and functioning, and most of all, the parents are waiting in the other dimension. Because as much as I can remember in times like this, the farther the babies away from their mommies, the farther the chance of getting trouble in the system.

But still, present is this undisputed enemy that the takers and other PUPians couldn't escape through. If there is forever, then it would probably be the time-eating yet no-eating, waiting queue of the university.

Pila Ulit Pila—one of the many versions that students tagged to our university’s acronym.  In my six years of living the PUPian dream, I have endured and continuously battling many obstacles especially our school’s well-known ‘Pila’ system. And for those outsiders and Isko-wannabes there, you got to get your muscles ready as early as now. For certain, PUP’s gate pass rule isn’t only “No ID, No Entry”, but also “Weaklings, No Entry”. Nah, just kidding. Anyway, here’s some of my tips for your trip down the PUP’s rendition of WWE Survivor Series..

1.       Eat the whole rice fields before leaving – You can eat the farmers too. ‘Cause it’s a Hunger Game, literally. You won’t survive if your gasoline drains in the middle of a long and slow-moving line. Remember that it is always important that you go to this battle with your tummy in full tank. Eat at home, or you can also bring snacks and water with you. And if you have an annoying person next in line, eat him too.

2.       Check your requirements a hundred times before going – Make sure you have EVERYTHING that is needed and an extra copy for each. Also, make sure that each copy has an extra more copy. You should do this a week or more before the day you’ll submit these records. Passing requirements has been very vital in your enrollment/examining procedures. If you cleared this thing out, you don’t need to text your mom to go to your province and get a record of your birth certificate ASAP while you’re in the middle of the line.

3.       Bring medicines, first aid kit (optional. Of course, no one wants to be crushed in a stampede), etc – For those with special conditions like dust or noise hating people, enroll to other universities. Your first training as a resilient Filipino citizen was failed.

4.       Enjoy the atmosphere – This is very important. In the midst of enrollment or examining stress, learn how to appreciate your surroundings. Relax. Check on the different parts of the campus you are into while in the line. Besides, this will help you to get familiar with your future college word.

5.       Have friends – In here, students usually find their first PUP buddy! Whether you like it or not, you’ll find people in the line that will catch your attention. It’s not hard to try making friends. Don’t be afraid to talk or smile at all. Being snobbish doesn't really help a lot. We don’t know, but what if you’ll find your future love interest in them? Sparks start here.

6.       Make sure you've got a damn cleaned body – Do I still need to mention this? Please, have mercy towards people.

Alright. Now that you've been reminded about these stuffs, I hope you’ll learn them all. You can devise other ways to survive this ultimate obstacle. These are just friendly reminders about the basic things you should know before having a PUPian life.

The struggle of a student in queue is a part of every PUPian’s life cycle. We are not private school. Remember that you’re only paying/about to pay Php12.00 per unit in this school, so no matter how hard the situation is, we are trained to be excellent and competitive. And that’s what PUP is all about. Even we lack in modern technology, air-conditioned rooms, functioning facilities, and a lot more, PUPians learn to work from nothing, to produce EVERYTHING!

A long, tiring, and stressful line in the PUP system only symbolizes this idea. It’s doesn't really matters how you win the line by finishing first, but the heart that keeps on pushing until you finish it is the real deal.

Good luck in the journey young bloods!

twitter.com/thePepsPogi

facebook.com/pepaypilipinas