Pagod na si Jan-jan

7:17

May sapat na oras pa para magpahinga ang pagod na katawan ni Janjan, ngunit hindi ang kanyang isip. Sa pagpatak ng alas siete y media, muling hihinga ang bata. Handa na siya.

Karaniwang maaga dumarating sa eskwela si Janjan, mas maaga kaysa sa ngayon. Tinapos pa kasi niya ang gatambak na takda at proyekto galling sa mga major-major niya. Binawi niya lang ilang minutong dapat sana’y nakalaan para sa paglalakad ng mahabang distansiya mula bahay hanggang sa sakayan ng jeep. Kaya ngayo’y napilitang gumastos ng pamasahe sa tricycle ang nagtitipid na bata para makaabot sa klase.

May ilang minuto pa.

Nakagawian na ni Janjan na maghanda para sa pagsusulit sa twing magpapalitan lamang ng asignatura. Ang ilang minutong ito ay makapagbubuklat na ng ilang pahina ng notebook, at kaya nang matitigan ang mga makulay na pamagat  ng mga liksyon sa libro. Hindo mo siya masising hindi siya nag-aaral sa bahay. Maagang umuwi sa bahay si Janjan kahapon. Inilaan ang ilang sandal sa pag-unat ng katawan. Ngunit marami pa rin siyang iniisip. Mas mahirap mapagod ang utak kaysa sa balikat. Ang bata ay inutusan pa ng kanyang inang kanina pa nakatingin sa kanyang pag-uunat. Maaga matatapos ni Janjan ang gawain at magpapahinga. Ang pahingang ito ay mauuwi sa tulog, hanggang sa dumating ang ama nito. Galit nitong dadatnan ang nakahilatang anak. Sasabihing napakatamad niya at wala nang naitulong sa bahay. Muling kikilos si Janjan. Hindi niya ipagtatanggol ang sarili kahit na alam niyang wala siyang maling ginagawa. Ayaw niyang lumala pa ang galit ng ama sa likod ng masasakit nitong paratang sa kanya. Mas mahirap mapagod ang puso kaysa sa utak. Gayunpaman, kikip-kipin niya ito at isasawalang bahala. Gabi na. Ang oras na ito ay siyang nakalaan para sa pagharap sa mga takdang kanina pa dapat niya nagawa. Aabutin pa ito ng medaling-araw sa pag-gawa kung minsan. Swerte kapag madali ang isang takda at pwede nalang niyang kopyahin sa susunod na araw.

Gabi na pero nasa biyahe pa si Janjan. Tinapos niya ang mga extrang gawain sa paaralan. Masaya siya habang iniisip ang paglampas niya sa lahat ng pagsubok ngayong araw.

Magmamano. Ang masayang mukhang ito ay pagdududahan ng mga magulang. “Ginabi ka nanaman. Naglakwatsa ka no?”

“Hindi po,” buong lungkot na sasabihin ng bata.

Ang hirap ng pinagdaanan ko tapos iisipan niyo akong naglalakwatsa? Pinag-aral niyo ako. Dapat ay handa kayong haraping ang kung ano rin naman ang hinaharap ko bilang estudyante. Tanggapin niyo sana.

Gustong isigaw ng isip ni Janjan ang sinasabi ng puso niya. Kaya nasa itaas ang utak ng tao, ay para makontrol ang emosyon. Mas mahirap mapagod ang puso kapag pagod din ang utak.

10:23

Pagod na si Janjan, ngunit kailangan pa niyang harapin ang mga major-major niya.