Pepay Pilipinas: Para Sa Mga Ututin

Para Sa Mga Ututin

Magkakaiba ng magulang, pero higit pa sa magkakapatid ang turingan.

Maraming sinasabi ang mga linyang ‘yun. Minsa nga, naiisip ko kung hanggang kalian kaya kami ganito. I mean, sabi nila, lahat daw nagbabago. Magbabago rin kaya sila? Mawawala? Manlalamig ng tuluyan? Yung tipong one day bigla ko nalang maiisip, “Iniisip din kaya nila ako? Kame?”

Mahirap kasi eh. Masakit umasa. Walang poreber. Joke. Pero kidding aside, naranasan ko na kasi yung sakit maiwan ng kaibigan eh. Wait correction—PAMILYA, hindi lang kaibigan. Oo, pamilya. Iba kasi ako magmahal eh. Sobrang naattach ako. May times na masungit ako, or poker face, o parang walang pake. Pero ang tototo ay, pinagmamasdan ko sila palagi. Mananahimik lang ako sa isang tabi pero masaya kong tinititigan silang lahat. Simple lang. Pero minsan lang yun. Mas madalas akong pasimuna ng gulo, ng kalokohan. Madalas bully ako sa kanila. Aminado ako. Kasi mahal ko sila.

Kaso masakit talaga umasa.

Ang hirap maattach kasi nga naranasan ko nang maiwanan ng mga itinuturing kong pamilya. Ang epekto saken? Bukod sa araw-araw na pagdaramdam kung anu bang mali sa akin, nirereserve ko rin yung sarili ko sa mga bagong circle of friends ko. Parang sa romantic love lang. ‘Pag nasaktan ka na, mag-iingat ka na diba? Ganun din dito. Kaya siguro mas tahimik ako, mas masungit, o mas seryoso kapag kasama nila.

Mga ilang araw na rin akong malungkot dahil nga dun sa mga pamilya kong pakiramadam ko ay lumalayo unti-unti saken. Kahit nakakalimutan ko, ‘di nawawala yung sakit eh. Oo na, madrama na ako. Pero ganun talaga eh. Siyempre feel na feel ko kasi nga mahal ko sila. Ang hirap libangin ng puso sa mga ganun sandali eh. Lahat na ginagawa ko para lang makalimot saglit pero dahil nga madrama ako, wa epek. Kaya hanap parin ako ng hanap ng pampalibang para kahit papano, mawala yung feelings na ‘to. Kairita.

At dahil nga naghahanap ako ng pampalibang e sumama na ako sa overnight ng mga ututin. Ayokong dumating sa point na maisip ko na panakip-butas lang sila kaya ako sumama. Mahal ko rin naman sila. Kaso nga lang, wala na ako sa mood kasi nga diba, malungkot? Umaasa akong sa kanila ko ulit mahahanap yung same joy na natatanggap ko tuwing magkakasama kami, sa tuwing naamoy at naririnig namin ang utot ng isa’t-isa. Kahit na medyo reserved nga ako sa kanila, gusto ko parin sila kasama. Kaya go!

Actually, dagdag lungkot din pala ‘to kasi di naman pala lahat makakasama. 13 kami pero mukhang 4 lang kaming matutuloy, kasama na run yung may-ari ng bahay partida. Badtrip. ‘Di ko naman sila masisi kasi may kaniya-kanya kaming priorities. Pero habang nagtatagal ang gabi, ewan ko ba kung bakit pero nawawala na yung pag-eemo na nararamdaman ko. Nadadagdagan ang saya sa tuwing nadadagdagan kami. Oo. Alam mo yung walang pag-asa na kaming dumami? Tapos sa gabi mismo ng overnight ay isa-isang sumusulpot yung mga sasama? Nagkaroon pa nga kami ng journey sa grocery, sunduan w/ pagalit ng nanay ng kasama namin, hanggang pauwi.

Tapos namalayan ko nalang, involuntary na ng ngiti ko..

Ang sarap magwala. Ang sarap sumigaw. Parang sa isang iglap, dininig ni Lord yung panalangin ko. Ang ingay, tawanan, asaran.. lahat yun naririnig at nakikita ko nanaman. Kahit kulang kami, parang unti-unting napupuno yung puso ko ng joy na hinahanap ko. Nakakamiss. Matagal-tagal na rin pala kaming hindi ganito no?

Biyernes noon, ika-22 ng Nobyembre, isang taon na ang nakararaan. Nagtipon-tipon ang 13 mga ututin sa isang farm sa Batangas. Hindi para magkaroon ng ututan sessions, kundi para madiskubre ang kanilang sarili. Tinawag sila ni Lord upang magsilbi. Yep. Kasama sila sa mga napili ng Diyos para bigyan ng extraordinary way para baguhin ang kani-kanilan mga buhay. Sa makatuwid, hindi ito aksidente. Dahil lingid sa kanilang kaalaman, dito na nga magsisimula ang mahaba nilang paglalakbay nang magkakasama sa Diyos.

Pero siyempre, hindi nawala ang ututan sessions.

Umalis sila sa bukirin na iyon na hindi lamang dala ang bagong buhay kundi dala rin ang isa’t-isa. Noon palang alam na nila sa kanilang mga puso na may poreber.

Isang taon na nga pala ang lumipas. Ang bilis bilis bilis bilis! Parang kailan lang nagkaka-amuyan palang kami, ngayon alam na alam na namin ang baho ng isa’t-isa. Oo nga! ISANG TAON NA NGA PALA KAMI! Isang taon ng tawanan, kasiyahan, asaran, kulitan, tampuhan, kainan, at ututan! Siyempre hindi mawawala ang mga selfies at pictures, pero ISANG TAON NA NGA PALA TALAGA KAMI!

Ang sarap talaga isipin. Ang dami-dami na nga namin pinagdaanang mga activities sa simbahan nang magkakasama, mga kainan at celebrations, mga hirap na sabay-sabay nilampasan, at mga groufies na hindi naman lahat inu-upload.

Saka ko naisip na ang istupido ko pala talaga. Nalulungkot ako sa isang bagay sa nasa harap ko na! Nakakainis isipin na nirereserve ko ang sarili ko sa mga ‘to, samantalang eto ako, hindi maipaliwanag ang saya sa tuwing magkakasama kami. Naalala ko tuloy yung isang essay ko rito sa blog. About sa pinagkaiba ng “Joy” sa “Happiness”. Ito yun! Masaya akong naglilingkod sa Ama kasama nila. Masaya akong sila ang naging kasama ko sa paglalakbay na ito. At kagaya ng ibang circle of friends ko, MAHAL NA MAHAL NA MAHAL KO SILA. At kahit dumating sa point na mayroong manlamig o mawala, MASASAKTAN LANG AKO PERO HINDI AKO AALIS, MAGDARAMDAM AKO PERO MANANATILI AKONG AASA SA PAGKAKAIBIGAN NAMIN. Magkakaiba ng magulang, pero higit pa sa magkakapatid ang turingan!

Kahit bihira lang makumpleto, hindi mawawala ang
picturan. :))

Deanne – Aleng Malakas. Malakas kumain, dumighay, magsalita (from bulong to sigaw malakas), etc. Physically rin, Aleng Malaki rin kasi siya. Pati space sa mga groufies, malaki yung sa kanya. Haha. Bigat-in na Bigat-in. Lahat tito’t tita niya.

Allan – Promil Kid. Kung gaano siya kapayat ganoon din naman kataba yung utak niya. Magaling din mag-volleyball. Palagi kaming tambay sa bahay nila. Konti nalang siguro at ipapa-ban narin kami run dahil sa ingay namin. Hihi.

Hannah – Palagi akong inaaway neto. Joke. Haha. Siya yung bunso namin. Hindi halata sa umpisa pero magkapatid sila ni Allan. Siguro sa volleyball, masasabi mong related genes nga sila. Maganda lalo na yung ngipin at smile niya. Totoo. Kahit ‘di na siya madalas nakakasama sa mga activities, sinisgurado niyang naf’feel yung presensya niya at laging ready tumulong.

Archie – Kapatid din siya ni Allan. Hulaan niyo kung paano. Wahaha. Bench body. Siya kasi yung nag-brief noong *toot*. Mukhang tahimik sa umpisa pero mapagbiro at may tinatagong katalinuhan. Dahil din sa katahimikan niya kaya nalaman na siya ang unang nangpasabog sa *toot*. Noong una ayaw sumali sa pictures. Ngayon kasama na rin sa mga batak sa groufies. Mahilig sa Pic-A.

Kuya Neil – Bukod sa literal na pagiging pinakamalaki, siya rin ang may pinakamalaking gastos sa aming lahat. Hahaha. Malaki rin kasi ang kabutihan at pang-unawa niya kaya ganon. Siya talaga ang kuya naming lahat. Magaling maglead. Magaling makisama sa tao kaya mahal na mahal siya ng lahat.

Jojie – Kabaligtaran ni Deanne at Kuya Neil. Payat-in. Haha. Pangalawang bunso namin. Bestfriend ni Hannah. Pero kahit isa siya sa mga bunso, sobrang responsable niya lalo na sa pagiging ate sa ibang kasama namin sa simbahan. Batak din to sa selfies at groufies.

Epoy - Mararamdaman mo talaga ang presensiya ni Epoy palagi. Pano ba naman. May mga times na makukumpleto na sana pero siya nalang ang wala. Hahaha. Bukod sa pagiging late at absent madalas ay remarkable sa kanya ang pagiging maloko at friendly. Isa sa joy-bearers ng grupo. Magaling kumanta, kaya palaging absent.

Kakay – Ate Kakay, Kathryn Berkanto.. Iisa lang yan. Siya yung pangalawang pinakamatanda sa grupo. Haha. Pwede na rin tong varsity ng selfies. Team Captain pa! Haha. Kalog ‘pag masaya pero seryoso kung seryoso. Responsable ‘to. Ikaw ba naman umattend ng *toot* ng dalawang beses eh. Haha.

Martin – Ang “KuTe” ng grupo. Baliw pero mapagmahal lalo na sa mga kaibigan. Sobrang joy-bearer. Maraming baong kalokohan. Bakla talaga. Hahaha. Malakas kumain pero ‘di halata sa katawan. Magaling maglaro ng volleyball at sumayaw. At higit sa lahat, No. 1 kontrabida sa buhay ni Twinkle.

Jennevie – ‘Wag na ‘to. Busy sa debut.

Kingrey – Maloko pero mabait. Sinisigurado niyang updated siya kahit minsan e hindi siya nakaka-attend at may pasok siya sa gabi. Reynaldo talaga pangalan niya. Pwede ring ’bok’. Pero mas gusto namin siyang tawaging KINGREY. Bakit? Kasi siya ang Hari! Wala nang tanong tanong!

Jennevie – Joke lang yung kay Jen kanina. Hahaha. Loveteam sila ni Kingrey dati. Ewan ko nalang ngayon. Magaling na volleyball player ‘to! Mahaba eh. Hahaha. Magaling din kumanta. Sa umpisa mukhang tibo pero girl at heart. Masiyahin din at makulet sa grupo. Batak din sa selfie.

Twinkle – TWINKLE! AT LAST. WAHAHAHA. Peyborit siya ng grupo. Oo, peyborit asarin, laitin, pagtawanan, etc. Pero dahil diyan, mas minahal namin siya. Super bait! Hindi siya napipikon sa amin. Buti naman. Kase baka hindi na kami makatikim ng masarap niyang pakwan. Lels. Btw, may record siya ng pinakamaraming utot simula camp hanggang sa kasalukuyan. Hahaha. Siya ang main source ng saya kapag kailangan namin. Kaya mamamatay kami kapag wala si Twinkle. Haha. Bakit nga ba Twinkle? Jessel talaga pangalan niya. Naging Twinkle kasi mali-mali siya kumanta ng Twinkle twinkle little star noong *toot*.

Nagpapasalamat ako ng sobra sa Diyos dahil binigay niya kayo sa akin. Binago niyo ang marami kong pananaw sa buhay. Binagyan niyo ako ng saya puso sa twing magkakasama tayong nagsisilbi. Nawa’y mas maging malakas pa ang ating bond sa isa’t-isa. Walang magsasawang magserve kay God ah?

HAPPY 1ST ANNIVERSARY JAMTOTS! 3rd Day, last day. Huhu. Sana makumpleto na ulit tayo. Hanggang sa muli! Mahal ko kayo! J